Wie genoten heeft van de serie ‘Torak en Wolf’ zal niet teleurgesteld worden door deze nieuwe reeks van Michelle Paver. Het tijdsgewricht verschilt, omdat ze haar verhaal situeert in een fictieve versie van het oude Griekenland, maar het verhaal speelt zich nog steeds af in de prehistorie, in een tijd van ruwe zeden. Het hoofdpersonage, de jonge geitenhoeder Hylas, lijkt ook in een aantal opzichten op Torak en trekt net als hij op met een meisje van zijn leeftijd.
Pavers verhalen zijn vlot geschreven. Ze beheerst haar stijl en houdt de lezer bij de les. Ze bezondigt zich niet aan overdadige beschrijvingen, en durft daarentegen weleens een schokkende of confronterende beelden op te roepen. Er zijn veel geesten, doden en andere angstaanjagende elementen in deze boeken, die tastbaar en soms gruwelijk worden beschreven. Eens je aan het lezen bent, wil je doorlezen. Dat, en haar consequent degelijke schrijfstijl, zijn de sterktes van Pavers boeken, die vast een heleboel jongeren aan het lezen krijgen. Met wat meer afstand bekeken, vallen er vanuit een literair standpunt toch ook een paar minpunten op.
Het geheel hangt aaneen van de reizen en achtervolgingen. De actie is wel erg stevig opeengepakt en krijgt bij tijden iets vermoeiends, nog meer omwille van de diverse kleurrijke en dramatische settings dan door het gebruik van fantasyachtige elementen (geesten, doden, goden). De haai die Hylas aanvalt na zijn schipbreuk lijkt regelrecht uit Jaws te komen. De vulkaanuitbarsting op het eiland Thalakrea wordt in geuren en kleuren beschreven. Allemaal goed gedaan, maar er is zo véél van dat soort elementen dat je er ademloos van wordt en er nauwelijks ruimte overblijft voor ontwikkeling van de personages. Vooral daar laat Paver steken vallen en soms neigen haar figuren te veel naar vlakke karakters. De ommezwaai van het personage Telamon bijvoorbeeld, zelfs al is hij geleidelijk, is niet erg geloofwaardig. Het derde deel, Hylas en het oog van de valk, laat vermoeden welk dier na de dolfijn en de leeuwenwelp aan de beurt zal komen. Dat doet een beetje flauw aan, vooral omdat de relatie van Hylas met de verschillende dieren inhoudelijk niet altijd even zinvol is.
Een reeks is een leuk idee als er een stevig opgebouwde spanningboog in zit. Als Hylas en het oog van de valk het derde en laatste deel van dit verhaal wordt, zou dat een goede zaak zijn. Maar de plannen voor vijf delen maken een lezer die op zoek is naar meer dan gevechten, achtervolgingen en plotse avonturen bij voorbaat al een beetje moe…
 
(Dit is een abstract van een artikel van Kirstin Vanlierde. Het is verschenen in De Leeswelp 9, 2013.)
[Kirstin Vanlierde] Verberg tekst

Na de succesvolle serie over Torak en Wolf* is er nu een nieuwe serie van de Britse schrijfster, ‘Tijden van goden en gevechten’. Het verhaal speelt in wat nu Griekenland is, in de Bronstijd, zo’n 3500 jaar geleden. Centraal staat de 12-jarige Hylas. Hij is een Buitenstaander, omdat hij niet in een dorp geboren is. Samen met zijn 9-jarige zusje Issi is hij, toen ze klein waren, door zijn moeder achtergelaten en opgenomen in het dorp van Neleos. Als blijkt dat hij achternagezeten wordt door zwarte krijgers, de Kraaien, die om geheimzinnige redenen jagen op alle Buitenstaanders, wordt hij verbannen. Tijdens de achtervolging is Hylas zijn zusje kwijtgeraakt. Hij besluit haar te gaan zoeken, en dat is het begin van een spannend avontuur, waarin Hylas vriendschap sluit met een dolfijn (Geest) en Pirra ontmoet, de weggelopen dochter van een Priesteres. Pirra en Hylas komen terecht op een eiland, waar hen de nodige ontberingen te wachten staan. Deze beeldend geschreven avonturenroman kent een open einde; deel twee zal najaar 2013 verschijnen. Magische krachten spelen ook in deze serie een belangrijke rol. Vanaf ca. 11 jaar. Verberg tekst

Michelle Paver is gestart met een nieuwe avonturenreeks voor jonge lezers (vanaf tien jaar) met als hoofdpersonage de jonge geitenhoeder Hylas. ‘Tijd van goden en gevechten’ zo luidt de ondertitel van deze reeks die zich afspeelt in het bronzen tijdperk van de oude Egeïsche culturen. Hylas is afkomstig uit Lykonië, het huidige Lakonië, in het zuidwesten van Griekenland. Maar ook de Myceense en de Minoïsche culturen spelen een rol in dit verhaal.
Net zoals in Pavers graag gelezen reeks 'Torak en Wolf', is het hoofdpersonage een opgroeiende jongen die alleen in het leven staat. Hij heeft geen ouders meer, alleen nog zijn kleine zusje Issi en zijn hond Vort. Hylas en zijn zusje zijn ‘buitenstaanders’ die niet kunnen toetreden tot de dorpsgemeenschap en op geen enkele manier op bescherming kunnen rekenen. Dat die bescherming het verschil kan maken tussen leven en dood ondervindt Hylas aan den lijve. Hij wordt opgejaagd door een bende woeste krijgers, zijn hond wordt daarbij gedood en hij raakt zijn zusje kwijt. Hylas heeft er geen flauw idee van waarom er jacht op hem wordt gemaakt, maar zijn belagers zijn blijkbaar niet van plan om hem te laten ontkomen. Bovendien krijgt hij niet alleen af te rekenen met menselijke vijanden: in de wereld van Hylas wordt de mens gestuurd en bedreigd door allerlei goden en geesten.
Tijdens zijn eenzame vlucht, krijgt Hylas echter ook onverwachte medestanders. Hij sluit een bijzondere vriendschapsband met een dolfijn, die beschouwd wordt als een heilig dier. En dan is er ook nog Pirra, die net als Hylas op de vlucht is voor haar lot, maar die er als dochter van de hogepriesteres van Keftioe (Kreta) totaal geen benul van heeft hoe ze kan overleven in de wildernis zonder slaven die haar voortdurend bijstaan.
Paver weet zich bijzonder goed in te leven in haar personages en bekijkt de werkelijkheid afwisselend vanuit het standpunt van Hylas, Pirra en de dolfijn, die van Hylas de naam Geest heeft gekregen. Vooral wanneer de wereld wordt bekeken door de ogen van Geest levert dit verrassende en soms ook poëtische observaties op. Een voorbeeld: nadat Geest een hele tijd van zijn kudde werd gescheiden, volgt een onstuimige begroeting: Ze hadden hun snuiten tegen elkaar gewreven, en hun flanken tegen borstvinnen. Toen hadden ze in snelle vaart door het Diepe Blauw gezwommen en gefloten totdat de Zee werd vervuld van dolfijnenblijdschap. De eenzaamheid was van hem af gespoeld en weggedreven als een vervelend stuk wier (p. 278)
'Hylas en de roep van de dolfijn' is een spannend boek met behoorlijk wat vaart, maar het is meer dan een avonturenverhaal. Even belangrijk is de psychologische tekening van de personages. Hylas ervaart totale verlatenheid, verloren gegane vriendschap en de twijfel over wie dan wel nog te vertrouwen valt. Het resultaat is een meeslepend en ontroerend verhaal dat op het einde wel wordt afgerond maar waar duidelijk nog stof voor meer in zit.
Verberg tekst