Het kwaad teistert de stad. Een drugsdealer wordt dood teruggevonden. Een raaf drinkt zijn bloed en geraakt besmet met puur kwaad. Als die raaf met zijn bebloede bek een slokje van Brains’ limonade neemt, is het hek van de dam. De vriendelijke Brains verandert bijna meteen van een prettig gestoorde uitvinder in een compleet gestoorde mad scientist. Besmet met het kwaad begint hij meteen duivelse uitvindingen te doen: vliegen vermoorden, konijnen vermoorden… Lisa en Dweezil beginnen zich al snel zorgen te maken. Als Brains het clubhuis begint te bewapenen gaan Lisa en Dweezil samen met Rebekka Vrankensteen het kwaad te lijf. Brains is ondertussen in zijn bunker begonnen aan het reanimeren van een resem lijken die hij in het lokale kerkhof heeft opgegraven. Gelukkig is er nog het kleine gordeldier Armando dat met behulp van een stevige dosis tabasco Brains zijn geestelijke gezondheid kan teruggeven en het kwaad kan verdrijven.
Voor Kwaad bloed werkte Charel Cambré weer samen met copain Marc Legendre. Naar goede gewoonte staat het scenario vol van verwijzingen naar andere reeksen en wordt er in deze editie zelfs al een kwinkslag gemaakt naar de vele ‘CSI’-incarnaties die het kleine scherm sieren. De eerste twee pagina’s van Kwaad bloed genereren een stevige spanning die meteen wordt afgelost door Cambrés gekende fysieke humor. Het oude spelletje van setup and payoff blijft ook hier gelden. Geen grote humor dus, maar wel van een niveau dat de tweens blijven begrijpen. De laatste tijd is het al zombies wat de klok slaat en Cambré maakt daar gretig gebruik van. De cover is echt angstaanjagend te noemen. Ondanks het feit dat vrolijke Frans en lokaal gordeldier Armando naast het logo zweeft.
Kwaad bloed toont dat Cambré en Legendre geen bang hebben om een iets duisterder kantje aan te spreken. ‘Jump’ blijft een jeugdstrip en daar hoort een portie spanning zeker bij. De slapstick waarvan de heren zich blijven bedienen (en die zo ergerlijk is in Cambrés gag-versie van Jump) wordt hier gretig toegepast op een paar zombies. In ware the three stooges-stijl lost het plot zich op en herstelt de status quo zich om de poort open te zetten naar de volgende ‘Jump’-editie. Kwaad bloed is minder sterk dan het vorige Terug naar El Bolivar, waar het Jommeke-gevoel erg hoog was, maar toch is het best leuk om de reeks te blijven volgen. [Sam Verhaegen] Verberg tekst